laatste blogje

Mijn laatste blogje, laatste dagje rondfietsen, de laatste kilo's mango's eten, en voor de laatste keer sushi maken (t goedkoopste makkelijkste en lekkerste reis-eten) want: morgen om 3 uur gaan we met een stoere pick-up truck naar het vliegveld, we zijn erg blij dat we de grote ronkende miljoenenstad Bangkok niet meer in hoeven. Vanochtend een kooklesje gehad voor het recept "Thaise Noodlesoup" van de allerliefste kok ter wereld. Haar naam begrijpen we nog altijd niet, en ze heeft niet eens ooit die van ons gevraagd en we kunnen geen woord wisselen in t engels, maar toch begrepen we elkaar al die tijd heel goed! De taal van het hart, of is het die van de maag? spreekt schijnbaar voor zichzelf. We noemen haar Kokkie, maar dat weet ze ook niet eens volgens mij. Ik stond een tijdje in de keuken te denken, hmmm, wat is hier toch anders, tot t me daagde: het keukenblad komt tot halverwege mijn dijbenen, zo klein zijn de mensen hier, een soort hippe trendy kabouter-keuken was t. Grappige voorvallen met thaise mensen zijn er te over: in de soep zat een ingredient met een chinees etiket waarvan ik niet wist wat t was. Op de achterkant van t potje zat een sticker met t engelse woord: nutrional information. Nu dachten zij dat dit de engelse naam van t spul was en lieten me dit zien. Ik zei, nee, nee, maar.... kun je de thaise naam opschrijven (zodat ik iemand kon vragen om te vertalen). Na veel oh en ah's over en weer wordt er met veel zorg opgeschreven: nutrional information. 't is lastig te schetsen maar Thaise mensen zullen altijd beleefd doen wat je vraagt, ook al is t iets mafs of overduidelijk gevraagd uit onwetendheid. Zoals t volgende: bij aankomst in t hotel lag er een briefje dat ze een strandbed voor je konden reserveren met je eigen zonne-olie etceteraa.... Wij denken: geweldig! Dus de volgende dag vragen we: kunnen we naar t strand. Aah, yes. Loopt er een meisje mee bedolven onder de badhanddoeken, 50 meter de straat uit alwaar de golven hard tegen de boulevard klotsen, en geen strand in zicht is. Wij zeggen: ah, no beach. Zegt t meisje, no beach. En we lopen met z'n allen terug, onderwijl ons lachen inhoudend.
Tot binnenkort!
amira